ရထားလိုလူ ကားလိုလူ အရည္အေသြးျပည့္တဲ့သူ

Written by - နႏၵ၀င္း (ေဆး-၁)

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခရီးေတြထြက္ဖူးၾကပါတယ္။ ရထား၊ ကား စသည္ျဖင့္ ယာဥ္အမ်ဳိးမ်ဳိးကို စီးဖူးၾကပါတယ္။ ခရီးကိုေရာက္တာ ခ်င္းတူေပမယ့္ အသံုးျပဳတဲ့ယာဥ္အေပၚမူ တည္ၿပီး သြားရတဲ့လမ္းေၾကာင္း မတူၾက ပါဘူး။ အဲဒီလိုပဲ ေမာင္းႏွင္တဲ့ပံုစံခ်င္းလည္း မတူၾကပါဘူး။ ရထားမွာ နဂိုကတည္းက သတ္မွတ္ထားတဲ့လမ္းရွိတယ္။ မေျပာင္းလဲတဲ့ပံုေသ လမ္းေၾကာင္းရွိတယ္။ သတ္မွတ္ ထားတဲ့အရွိန္ရွိတယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ကာလ ရွိပါတယ္။ သတ္မွတ္ခ်က္ အတြင္းက ခ်ိန္ကိုက္လုပ္ေဆာင္ရတဲ့အျပင္ ပံုေသလမ္းေၾကာင္းအတုိင္း အရွိန္နဲ႔သြား လာတတ္တဲ့အတြက္ အကယ္၍ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ႐ုတ္တရက္ကန္႔လန္႔ဖီလာ ရွိေနတဲ့ အတားအဆီးေတြ႕ရင္လည္း တိုက္ျဖတ္သြားတတ္ၾကပါတယ္။ ရထားတိုက္သြားလုိ႔ အေရးယူခံရတဲ့ ရထားေမာင္းတဲ့သူဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ကားက်ေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ ပါဘူး။ သတ္မွတ္ထားတဲ့လမ္းေပၚမွာ ကိုယ္လိုရာခရီးကို လမ္းေဘးမက်ေအာင္ လမ္း ေၾကာင္းမွန္အတုိင္း ထိန္းေက်ာင္းေမာင္းႏွင္ရသလို တစ္ဖက္ကေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကိုယ္နဲ႔ခရီးတူ သြားေဖာ္သြားဖက္ကေသာ္ လည္းေကာင္း
လမ္းေၾကာင္းမွားၿပီးကိုယ့္ကို ဝင္တုိက္မယ့္ရန္ကိုလည္း ေရွာင္တတ္ရပါ တယ္။ အမွန္စင္စစ္ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္က လမ္းေၾကာင္းမွန္ၿပီး စည္းကမ္းဖ်က္သူက လမ္းျဖတ္ကူးသူျဖစ္ေပမယ့္လည္း လူတိုက္မိရင္ အေရးယူခံရ တတ္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လက္ေတြ႕ဘဝမွာ ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ ကားနဲ႔ရထား အေၾကာင္းပါပဲ။

တုိင္းျပည္တစ္ခုတိုးတက္ဖို႔ အင္စတီက်ဴးရွင္းေတြ အင္အားေတာင့္တင္းဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာျပည္မွာ ေခတ္အဆက္ဆက္ အင္အားေတာင့္တင္းတဲ့ အင္စတီက်ဴးရွင္းေတြ ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားထုအင္စတီက်ဴးရွင္း၊ လက္ နက္ကိုင္အင္စတီက်ဴးရွင္း၊ ဝန္ထမ္းအင္စ တီက်ဴးရွင္းစသည့္ ႏုိင္ငံရဲ႕အေရးအရာေတြ ကို ေျပာင္းလဲေစႏုိင္တဲ့ အင္စတီက်ဴးရွင္း ေတြမွာ ေက်ာင္းသားအင္စတီက်ဴးရွင္းက အင္အားေကာင္းေပမယ့္ ႐ုတ္ျခည္းတစ္ပြဲတိုး တြန္းအားေတြေကာင္းေပမယ့္ တည္ၿငိမ္တဲ့ အင္စတီက်ဴးရွင္း မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ပညာသင္ယူမႈဟာ ကာလကန္႔သတ္ခ်က္ ရွိတာေၾကာင့္ အေျပာင္းအလဲမ်ားတဲ့ ကာလတိုကိစၥမ်ားမွာ သာ အဆံုးအျဖတ္ေပးႏုိင္တဲ့ အင္စတီက်ဴး ရွင္းတစ္ခုအျဖစ္သာရွိေနခဲ့ပါတယ္။ေနာက္ ပိုင္းမွာ ပါတီအင္စတီက်ဴးရွင္းေတြဆိုၿပီး ေပၚေပါက္လာေပမယ့္ အင္အားသိသိသာ သာေကာင္းမြန္လာဖို႔ အခ်ိန္ကာလတစ္ခု ေစာင့္ဖို႔ လိုေနပါေသးတယ္။ ေခတ္စကား နဲ႔ေျပာရရင္ ႏုေနပါေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔တုိင္းျပည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ သံုးသပ္မိသ ေလာက္ ႏုိင္ငံအေရးကို အဓိကလုပ္ေဆာင္ ေနရတဲ့ လႊမ္းမိုးမႈရွိတဲ့ အင္စတီက်ဴးရွင္းႏွစ္ ခုကေတာ့ ဝန္ထမ္းအင္စတီက်ဴးရွင္းနဲ႔တပ္ မေတာ္အင္စတီက်ဴးရွင္းတို႔ပဲ ျဖစ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ လုပ္ငန္းသဘာဝ ပံုစံရပ္တည္ ခ်က္အားလံုးကို ေစ့ငုၿပီး ျခံဳငံုသံုးသပ္ၾကည့္ မယ္ဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီ အင္စတီက်ဴးရွင္းႏွစ္ရပ္ကို အစမွာဆိုခဲ့သလိုပါပဲ ရထားနဲ႔ကားလို႔ ခြဲျခားယူဆမိပါတယ္။ တပ္မေတာ္အင္စတီက်ဴးရွင္းရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္၊ မူခ်မွတ္မႈစတာေတြဟာ ရထားပမာပံုစံတူၿပီး ဝန္ထမ္းအင္စတီက်ဴးရွင္းရဲ႕ လက္ရွိရပ္တည္ လုပ္ေဆာင္ေနရတဲ့မူေဘာင္ဟာ ကားပမာပံုစံ တူေနပါတယ္။

လက္နက္ကိုင္ အင္စတီက်ဴးရွင္း (တပ္မေတာ္) ေတြဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရး၊ လံုျခံဳေရးစတဲ့ ပံုေသလမ္းေၾကာင္း တစ္ခုေပၚမွာ အမိန္႔ဆိုတဲ့အရွိန္တစ္ခုနဲ႔ သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္းေရာက္ေအာင္ ရပ္ဆို တဲ့ ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ခ်ိန္မွာရပ္၊ သြားဆိုတဲ့ ေနရာမွာသြား ေဆာင္ရြက္တတ္ၾကပါတယ္။ လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းမွာေတြ႕မယ့္ အတိုက္အခံမွန္သမွ်ကိုလည္း ႏုိင္ငံေတာ္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ တည္တံ့ေရးဆိုတဲ့ အဟုန္တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ တိုက္ဖ်က္နင္းေျခသြားခြင့္ ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ တင္းတင္းေၾကာင္းေၾကာင္းမာမာ ေနခြင့္ရွိၾကပါတယ္။ ခံစားခ်က္ထက္ တာဝန္နဲ႔အမိန္႔ကို အဓိကလိုက္ နာၾကရတာက အစဥ္အလာေကာင္း တစ္ခုပါပဲ။ လုပ္ငန္းသေဘာဘဘာဝအရလည္း ဒီလိုပဲျဖစ္သင့္ပါတယ္။

ဝန္ထမ္းအင္စတီက်ဴးရွင္းေတြကေတာ့ ျပည္သူ႔အက်ဳိးဆိုတဲ့ မူေဘာင္အ တြင္းမွာ က်င့္ဝတ္ရယ္ ခံစားခ်က္ရယ္ကို မွ်ေဝၿပီး ဝန္ေဆာင္မႈေပးေနရတဲ့ သူေတြျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ားျပည္သူ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေရးဆိုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကေန ေသြဖည္မသြားေအာင္ က်င့္ဝတ္နဲ႔ ခံစားခ်က္ကို လီဘာနဲ႔ ဘရိတ္ပမာခ်ိန္ဆ အသံုးျပဳရင္း ဝန္ေဆာင္မႈကို ေနရာေဒသအလိုက္ အေလွ်ာ့အတင္းေပးၿပီး ေဆာင္ၾကဥ္းေပးရ တတ္ပါတယ္။ ကိုယ္သည္ မည္မွ်ပင္မွန္ကန္ေစကာ မူ မိမိရည္ရြယ္ရာလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ေမာင္းႏွင္ရင္း ကိုယ္နဲ႔လမ္းေၾကာင္းတူသူ ေတြထဲက အမွားအယြင္းလုပ္သူေတြ ဆန္႔က်င္ဘက္လမ္းေၾကာင္းက လမ္းမွားကာ လာတုိက္မယ့္သူေတြရဲ႕ ရန္ကုိလည္း ေရွာင္ တတ္ရွားတတ္ရပါတယ္။ လမ္းမွား၍ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ မသိ၍ေသာ္လည္းေကာင္း ကိုယ့္ေရွ႕တိုးဝင္လာတတ္တဲ့ ျပည္သူတခ်ဳိ႕ ကိုလည္း မတိုက္မိေအာင္ သတိထားေမာင္း ႏွင္တတ္ရပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ဝန္ထမ္း အင္စတီက်ဴးရွင္းရဲ႕ လုပ္ငန္းသေဘာေတြ ပါပဲ။

ဆိုခဲ့တဲ့ သဘာဝမတူတဲ့အင္စတီက်ဴး ရွင္းေတြ ေလ့က်င့္သင္ၾကားခဲ့ပံုခ်င္း မတူတဲ့ အင္စတီက်ဴးရွင္းေတြကို ေရာေမႊလို႔မရပါဘူး။ အမိန္႔အတိုင္းလုပ္ ေရဘူးေပါက္ တာမလိုခ်င္ဘူး။ ေရပါတာပဲ လိုခ်င္တယ္။ ရည္ရြယ္ရာပန္းတုိင္ကို မေရာက္ေရာက္ ေအာင္လုပ္ မိမိရည္ရြယ္ရာကိုဆန္႔က်င္သူ သည္ ရန္သူ ရန္သူကိုေနလိုမီးလိုက်င့္ဆို ၿပီး ေလ့က်င့္သင္ၾကားခံခဲ့ၿပီး အသားေသ ေနတဲ့ တပ္မေတာ္က ပိုလွ်ံအရာရွိမ်ားကို သြတ္သြင္းလုိက္ျခင္းဟာ ျပႆနာမ်ားစြာကို တစ္ပါတည္း ေဆာင္က်ဥ္းလာတတ္ပါ တယ္။ ဝန္ထမ္းအင္စတီက်ဴးရွင္းေတြမွာ မိမိႏွင့္ဆန္႔က်င္တုိင္း ရန္သူမဟုတ္သလို မိမိႏွင့္ ရည္ရြယ္ရာတူတုိင္းလည္း ေက်ာခ်င္း ကပ္ရင္ခ်င္းအပ္ခြင့္မရွိပါဘူး။ ဆန္႔က်င္ဘက္ ကအားကို ယူသင့္ယူရတတ္သလို အတူတူ ခ်င္းကို ခပ္ခြာခြာေနသင့္လည္း ေနရတတ္ပါတယ္။ ဒီဘက္က ခံယူခ်က္ကို လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ေျပာင္းလဲက်င့္သံုးတတ္တဲ့ အရာရွိ ေတြရွိတတ္သလို တစ္သက္လံုးအသားေသ လာ တဲ့အတိုင္း တထစ္ခ် တစ္လမ္းထိုးေဆာင္ ရြက္တတ္တဲ့အရာရွိေတြလည္း အမ်ားအ ျပားပါပဲ။ ခံယူခ်က္မေျပာင္းႏုိင္တဲ့အရာရွိ ေတြမ်ားလာရင္ေတာ့ လုပ္ငန္းေတြေအာင္ ျမင္မႈက်ဆင္းလာပါေတာ့တယ္။ ေသခ်ာစြာ စစ္တမ္းေကာက္ၾကည့္မႈ မရွိေသးေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ခံယူမိသေလာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံရဲ႕ အဓိကမေအာင္ျမင္ရျခင္းအေၾကာင္း အရင္းက Policy ေရာ Resource ေရာရဲ႕ အျပစ္မဟုတ္ဘဲ တလြဲစီမံမႈရဲ႕ Mismanagement အျပစ္ေတြသာ ျဖစ္တယ္လို႔ ယံုၾကည္မိေနပါတယ္။

ဒီလိုဆိုလိုက္လို႔ တပ္မေတာ္သားေတြ ကိုမုန္းတီးစြာ အျပစ္ေျပာေနတယ္လို႔ မထင္ေစခ်င္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ခံယူခ်က္အရ တပ္မေတာ္၊ ပါတီ၊ ဝန္ထမ္း၊ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားအားလံုးဟာ ျပည္ သူေတြကေပါက္ဖြားလာတဲ့ ျပည္သူရဲ႕သား သမီးေတြျဖစ္လို႔ အားလံုးအတူတူပါပဲ။ ကြ်န္ ေတာ္ေဝဖန္ေနတာ စနစ္ကိုသာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က တပ္မေတာ္မွအရာရွိမ်ား အရပ္ဘက္မလာရလို႔လည္း တစ္ဖက္သတ္ ျငင္းဆန္ေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ Right person for the right placeကိုလိုခ်င္တာ ပါ။ လူမွန္ေနရာမွန္ေပါ့။ ရာထူးအားလံုးအ တြက္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြ စံအျဖစ္သတ္ မွတ္လုိက္ပါ။ အဲဒီစံနဲ႔ကိုက္မယ္ဆိုရင္ တပ္ကပဲလာလာ အရပ္ကပဲလာလာ လက္ခံမယ္လို႔ တင္ျပခ်င္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္က ဆရာဝန္ျဖစ္လို႔ ဆရာဝန္ေလာကနဲ႔ ဥပမာေျပာရမယ္ဆိုလွ်င္ တုိက္နယ္ဆရာဝန္ရာ ထူးနဲ႔ေျပာပါရေစ။ တုိက္နယ္ဆရာဝန္ဆိုတာ ေက်းလက္ေဒသမွာ တစ္ဦးတည္းဆရာ။ အလုပ္သမားအဖြဲ႕ေတြကိုဦးေဆာင္ၿပီး မိမိ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ အခ်ိန္ကိုက္ ျပည္သူ႔က်န္း မာေရးကို စီမံခန္႔ခြဲရသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ တိုက္နယ္ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ အေရးေပၚဌာနတစ္ခုမွာ ဘယ္ႏွနာရီ တာဝန္က်ဖူးရမယ္။ ခြဲစိတ္မႈ မည္မွ်ကို ကူညီခြဲဖူးကာ မည္မွ်ကို ကြပ္ကဲမႈေအာက္မွာ ခြဲဖူးရမယ္။ သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ စီမံခန္႔ ခြဲမႈ အေရးေပၚ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာလူနာမ်ားျပဳစုမႈ အေတြ႕အၾကံဳ သို႔မဟုတ္ သင္တန္းေတြတက္ဖူးရမယ္ စသည္ျဖင့္ အေျခခံသတ္မွတ္ခ်က္စံေတြ သတ္မွတ္ ထားၿပီးမွ တပ္ အရပ္မေရြး ကိုက္ညီသူေတြကို တာဝန္ေပးေစခ်င္တာပါ။

တိုင္းျပည္တကယ္တိုးတက္ေစခ်င္ရင္ ဝန္ထမ္းဆုိတဲ့ အင္စတီက်ဴးရွင္းက အဓိက အားေကာင္းေနမွျဖစ္မွာပါ။ မည္သည့္အစိုး ရတက္သည္ျဖစ္ေစ ဝန္ထမ္းဆိုတာက ေက်ာ႐ိုးပမာ ခိုင္ခိုင္မာမာ အစိုးရဆိုတဲ့ ေခါင္းကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ ေတာင့္ေပးထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဝန္ထမ္းအင္စတီက်ဴးရွင္းကို ပိုလွ်ံပစၥည္းသိမ္းတဲ့ စတိုခန္းလို (အမႈိက္ပံုးလို) မသတ္မွတ္သင့္ပါဘူး။ အရည္အေသြးျမင့္၊ အရည္အေသြးျပည့္သူေတြနဲ႔သာ အားေကာင္းေစရန္ ေဆာင္ရြက္ေပးေစလိုပါတယ္။

သမိုင္းေတာက္ေလွ်ာက္ကို ျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ အငိုေတာ္ေတာ့္ကို လြယ္ခဲ့ၾကၿပီး အ႐ိႈက္က်မွ ဆို႔နင့္နင့္ႀကီးျဖစ္ခဲ့ၾကတာ မ်ားလွပါၿပီ။ မျပံဳးဘဲ ဝါးလံုးကြဲ ရယ္ခ်င္လွပါၿပီဗ်ာ။