ဘဲပံုျပင္ …

စာေရးသူတို႔ ျမန္မာလူငယ္ေတြကို တိုက္႐ိုက္ေျပာေနသလားလို႔ ထင္ရတယ့္ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္ … စာေရးသူ ေဟာေျပာပြဲတုိင္းလိုလို ထည့္ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ပါ … တစ္ခါတုန္းက ေတာအုပ္ႀကီးတစ္ခုမွာ ျမင္းတစ္ေကာင္ရယ္ … ငွက္တစ္ေကာင္ရယ္… ငါးတစ္ေကာင္ရယ္ … ဘဲတစ္ေကာင္ရယ္ ရွိၾကတယ္ … ။ ျမင္းဆိုတဲ့ သတၱဝါက အေျပးသန္တယ္ … ငွက္က အျမင့္ပ်ံႏုိင္တယ္ … ငါးက ေရကူးျမန္တယ္ … ဘဲကေတာ့ ေျပးလို႔လည္း ရတယ္ … ပ်ံလုိ႔လည္း ရတယ္ … ေရလည္း ကူးတတ္တယ္ …။ အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္လိုက္ရင္ ဘက္စံုတတ္တဲ့သူ ဆိုၿပီး အထင္ႀကီးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ရင္ ဘဲဟာ ေျပးေတာ့လည္း ျမင္းေလာက္ မေျပးႏုိင္ ပါဘူး …. ပ်ံေတာ့လည္း ငွက္ေလာက္ မပ်ံႏုိင္ပါဘူး … ေရကူးေတာ့လည္း ငါးေလာက္ မကူးတတ္ဘူး … ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ နဲ႔ ဒီေန႔ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရင္
ဘဲဟာ ဘယ္ဘက္မွာမွ professional မျဖစ္ပါဘူး … ။ ဒါေၾကာင့္ ဘက္စံုဆိုတဲ့စကားဟာ အမွတ္တမဲ့ၾကည့္လိုက္ရင္ အထင္ႀကီးစရာလို ထင္ရေပမယ့္ ဘက္စံုတတ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ … တကယ္ ကၽြမ္းက်င္ရဲ႕လားဆိုတာက ဆန္းစစ္ၾကည့္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။

စာေရးသူတို႔ ျမန္မာလူငယ္ အခ်ိဳ႕ဟာလည္း ပံုျပင္ထဲက ဘဲလိုပဲ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ေတြ လိုက္လုပ္ၿပီး professional မျဖစ္တာေတြ ေတြ႔ေနရပါတယ္ … ။ ေခတ္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ ဒါမွမဟုတ္ လႊမ္းမိုးမႈ ေတြ အေပၚမူတည္ၿပီး သင္တန္းေပါင္းစံုကို လိုက္တက္ၾကပါတယ္ … LCCI ဆိုရင္ လိုက္ၿပီးေတာ့ LCCI တက္ၾကတယ္ … Management ဆိုရင္ Management … သေဘၤာသား ဆိုေတာ့လည္း သေဘၤာသား … LCCI ေလာက္နဲ႔ မရေတာ့ဘူး ACCA ဆိုေတာ့ ACCA ကိုရီးယားသြားတာေတြ ေခတ္စား လာေတာ့ ကိုရီးယား … ဒီၾကားထဲ ေဆးဝါးကၽြမ္းက်င္ေတြ ဘာေတြေတာင္ အဆစ္ပါလိုက္ေသးတယ္ … ။ အခုလည္း MBA ဆို အားလံုးက MBA ေနၾကျပန္ၿပီ …. အဲဒီလို သင္တန္းေပါင္း မ်ားစြာကို တက္ၿပီးေတာ့ Certificate ေတြ စုထားလိုက္ၾကတာ … တစ္ခ်ိဳ႕ခ်ိဳဳ႕ေတြမွာ အိမ္ေဆာက္ရင္ အမိုးအကာေတာင္ မလိုေတာ့ဘဲ ရထားတဲ့ လက္မွတ္ေတြနဲ႔ မိုးလို႔ ကာလို႔ ရေလာက္ေအာင္ မ်ားၾကပါတယ္ … ။

ၿပီးေတာ့ ဘာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ကၽြမ္းက်င္လဲလို႔ ေမးလိုက္ရင္ ဟိုဟာလည္း သိသလိုလို … ဒီဟာလည္း တတ္သလိုလို နဲ႔ ဘာမွကို ေရေရရာရာ မတတ္ဘူး ျဖစ္ေနတတ္ၾကပါတယ္ … ။ တကယ္စိတ္ဝင္စားလို႔ တကယ္လိုအပ္လို႔ တက္ရင္ ဘယ္သင္တန္းမဆို တက္ပါ … တက္ၿပီးရင္လည္း တတ္ေအာင္ လုပ္ပါ … တကယ္တတ္ကၽြမ္းက်င္ရင္ တကယ္ ေနရာရွိပါတယ္ … ။ ဘာမွ မတတ္ရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ လက္မွတ္ေတြကိုင္ထားပါေစ … ေနရာရဖို႔ မလြယ္ပါဘူး … ။ ဟိုတစ္ေလာက္က “ဆယ္တန္းမွာ ဝိဇၨာ ဘာသာတြဲ ယူတဲ့သူေတြ နည္းလာတယ္ လို႔” ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္ … ။ ပထဝီ၊ သမိုင္း စတဲ့ ဝိဇၨာ ဘာသာရပ္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးရင္ ဘာမွ လုပ္လို႔မရဘူးလို႔ ယူဆၾကတဲ့အတြက္ ယူတဲ့ သူေတြ နည္းလာတာပါလို႔ ဖတ္ရပါတယ္ … ။ ဒါဆိုရင္ သမိုင္းပညာရွင္ႀကီး ေဒါက္တာ သန္းထြန္း၊ ျမန္မာစာပါေမာကၡ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္တို႔ လို လူမ်ိဳးေတြကို ဘယ္လို ေပၚထြက္လာပါသလဲ … ။

ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံဆိုတာ က႑တစ္ခုတည္းနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး … သက္ဆုိင္ရာရာ က႑အလိုက္ တတ္ကၽြမ္းက်င္တဲ့သူေတြ လိုပါတယ္ … ။ က႑တစ္ခုတည္းမွာ စုၿပံဳေနလို႔ အဆင္မေျပ ပါဘူး … ။

ဒါေၾကာင့္ ဝင္ေငြေကာင္းတာ … လူေျပာမ်ားတာေတြထက္ ကိုယ္တကယ္ လုပ္ခ်င္တဲ့ နယ္ပယ္ကို ေရြးၿပီး တတ္ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ ေလ့လာသင္ယူၾကေစခ်င္ပါတယ္ … ။

ျမန္မာလူငယ္ေတြ ပံုျပင္ထဲက ဘဲလို မျဖစ္ေစဖို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္နယ္ပယ္မွာ ျဖစ္ပါေစ … တကယ္တတ္ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ လုပ္ၾကပါလို႔ တုိက္တြန္းလိုက္ပါရေစ ….

“လူငယ္တိုင္း သက္ဆိုင္ရာ နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ တတ္ကၽြမ္းက်င္ၿပီး ေအာင္ျမင္ႏုိင္ၾကပါေစ … ”

ေအာင္ကိုဦး(UMK)
Be The Best !

Credit to : [https://www.facebook.com/aungkouumk]