“ငါတို႔ အရြယ္ေရာက္လာၾကမွာပါ။
ငါတုိ႔အရြယ္ရလာၾကမွာပါ။
ေနာက္ေတာ့ ငါတို႔ အရြယ္လြန္ေျမာက္သြားပါလိမ့္မယ္။” (လင္းေသာ္)
ႏွစ္ေပါင္းၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် သစ္ရြက္ကေလးလည္း ေသလြန္သြားမွာပါ။
ဒီျမိဳ႔ျပၾကီး လည္းထိန္ထိန္ညီးလာမွာပါ။
ငါတို႔ က်ရွံဳး ရဦးမွာပါ။
လက္နက္ေတြ တပ္ဆင္ထားရဦးမွာပါ။
သစ္ရြက္ေတြေၾကြတယ္။
သစ္ကိုင္းက်ိဳးတယ္။
သစ္ပင္လဲ တယ္။
ေတာမီးေလာင္တယ္။
ေတာင္ျပိဳတယ္။
ကမာၻၾကီးပါ ပ်က္သုန္းသြားတယ္။
လိပ္ျပာ ဆိုတာ နဴးနဴးညံ့ညံ့ ေသဆံုးတတ္ရတယ္။
ျမိဳ႔ျပကို အလဲ ထိုးေနၾကရင္း ခဏခဏ ေျခေခ်ာ္လဲတယ္။
တေယာက္ပုခံုး တေေယာက္ထဖက္ေတာ့ ပုခံုးေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူးတဲ့။
ေတာင္ပံေတြက ေလွာင္အိမ္ထဲမွာပဲတဲ့။
နွစ္ရွည္ သီးပင္ေတြ က အသိုးေတြခ်ည္းပဲတဲ့။
စိုက္မရတဲ့ အပင္ ေပၚမွာ အိပ္မက္ေတြပြင့္တယ္။
လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းျပီး ျပိဳင္တူ မိုင္းနင္းမိတယ္။
တစ္ေယာက္ဒဏ္ရာ တစ္ေယာက္လွ်ာနဲ႔ ပလပ္ပလပ္ လ်က္တယ္။
တစ္ေယာက္ေနာက္ေက်ာ တစ္ေယာက္ ပန္းပင္စိုက္တယ္။
ရတဲ့ ဖိနပ္ကို ယူစီးလည္း ဖေနာင့္ ကမေတာ္။
လမ္းေတြမွား။
ဆူးေတာထဲပဲ မွားမွားေရာက္သြားၾက တယ္။
လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားၾကတယ္။
အေယာင္ေယာင္အမွားမွား နဲ႔ပဲ တစ္ေယာက္ေက်ာ တစ္ေယာက္သပ္ေပးရင္း
သက္ျပင္းေတြ ခိုးခိုး ခ် ေနခဲ့ၾကရတယ္။
အရင္ေန႔ေတြ နွစ္ေတြအတိုင္း ငါတို႔ ယိုင္တိယိုင္တိုင္ အိပ္တန္းျပန္ျပန္တက္ေနၾကဦးမွာပါကြာ။
ညကိုစာရြက္နဲ႔ တို႔စားေနၾကဥိးမွာ။
အဆိပ္ေရေတြေလာင္းထားတဲ့ ဝရန္တာမွာ ဂစ္တာတီးေနၾကဦးမွာ။
ကဗ်ာရြတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနၾကဦးမွာ။
ေနရာေတြပဲ မွားမွားေရာက္လာေနရတယ္။
အဲ့ဒီတေစၦေတြ ခုထိ မကၽြတ္လြတ္နုိင္ေသးဘူး။
လိပ္ျပာေတြစုေပါင္းျပီး အမွ်ေပးလည္း သာဓုမေခၚၾကဘူး။
ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့ျပီး ကလန္ကဆန္လုပ္ေနၾကတုန္း။
မ်က္ရည္စမ္းစမ္းစမ္းစမ္း နဲ႔ နွဳတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္ထားၾကတုန္း။
နယ္ေျမအသစ္တစ္ခု ခ်ဲ႔ထြင္ဖို႔ ကိုယ္ပိုင္ အသားစိုင္ေတြ လွီးစားေနၾကတုန္းပဲ။
ေသခ်ာပါတယ္ ဒီေန႔ဟာ အဲ့ဒီ တေစၦေတြရဲ့ မေသဆံုး ေန႔ ျဖစ္ကို ျဖစ္ရမယ္။
ငါတုိ႔အရြယ္ရလာၾကမွာပါ။
ေနာက္ေတာ့ ငါတို႔ အရြယ္လြန္ေျမာက္သြားပါလိမ့္မယ္။” (လင္းေသာ္)
ႏွစ္ေပါင္းၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် သစ္ရြက္ကေလးလည္း ေသလြန္သြားမွာပါ။
ဒီျမိဳ႔ျပၾကီး လည္းထိန္ထိန္ညီးလာမွာပါ။
ငါတို႔ က်ရွံဳး ရဦးမွာပါ။
လက္နက္ေတြ တပ္ဆင္ထားရဦးမွာပါ။
သစ္ရြက္ေတြေၾကြတယ္။
သစ္ကိုင္းက်ိဳးတယ္။
သစ္ပင္လဲ တယ္။
ေတာမီးေလာင္တယ္။
ေတာင္ျပိဳတယ္။
ကမာၻၾကီးပါ ပ်က္သုန္းသြားတယ္။
လိပ္ျပာ ဆိုတာ နဴးနဴးညံ့ညံ့ ေသဆံုးတတ္ရတယ္။
ျမိဳ႔ျပကို အလဲ ထိုးေနၾကရင္း ခဏခဏ ေျခေခ်ာ္လဲတယ္။
တေယာက္ပုခံုး တေေယာက္ထဖက္ေတာ့ ပုခံုးေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူးတဲ့။
ေတာင္ပံေတြက ေလွာင္အိမ္ထဲမွာပဲတဲ့။
နွစ္ရွည္ သီးပင္ေတြ က အသိုးေတြခ်ည္းပဲတဲ့။
စိုက္မရတဲ့ အပင္ ေပၚမွာ အိပ္မက္ေတြပြင့္တယ္။
လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းျပီး ျပိဳင္တူ မိုင္းနင္းမိတယ္။
တစ္ေယာက္ဒဏ္ရာ တစ္ေယာက္လွ်ာနဲ႔ ပလပ္ပလပ္ လ်က္တယ္။
တစ္ေယာက္ေနာက္ေက်ာ တစ္ေယာက္ ပန္းပင္စိုက္တယ္။
ရတဲ့ ဖိနပ္ကို ယူစီးလည္း ဖေနာင့္ ကမေတာ္။
လမ္းေတြမွား။
ဆူးေတာထဲပဲ မွားမွားေရာက္သြားၾက တယ္။
လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားၾကတယ္။
အေယာင္ေယာင္အမွားမွား နဲ႔ပဲ တစ္ေယာက္ေက်ာ တစ္ေယာက္သပ္ေပးရင္း
သက္ျပင္းေတြ ခိုးခိုး ခ် ေနခဲ့ၾကရတယ္။
အရင္ေန႔ေတြ နွစ္ေတြအတိုင္း ငါတို႔ ယိုင္တိယိုင္တိုင္ အိပ္တန္းျပန္ျပန္တက္ေနၾကဦးမွာပါကြာ။
ညကိုစာရြက္နဲ႔ တို႔စားေနၾကဥိးမွာ။
အဆိပ္ေရေတြေလာင္းထားတဲ့ ဝရန္တာမွာ ဂစ္တာတီးေနၾကဦးမွာ။
ကဗ်ာရြတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနၾကဦးမွာ။
ေနရာေတြပဲ မွားမွားေရာက္လာေနရတယ္။
အဲ့ဒီတေစၦေတြ ခုထိ မကၽြတ္လြတ္နုိင္ေသးဘူး။
လိပ္ျပာေတြစုေပါင္းျပီး အမွ်ေပးလည္း သာဓုမေခၚၾကဘူး။
ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့ျပီး ကလန္ကဆန္လုပ္ေနၾကတုန္း။
မ်က္ရည္စမ္းစမ္းစမ္းစမ္း နဲ႔ နွဳတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္ထားၾကတုန္း။
နယ္ေျမအသစ္တစ္ခု ခ်ဲ႔ထြင္ဖို႔ ကိုယ္ပိုင္ အသားစိုင္ေတြ လွီးစားေနၾကတုန္းပဲ။
ေသခ်ာပါတယ္ ဒီေန႔ဟာ အဲ့ဒီ တေစၦေတြရဲ့ မေသဆံုး ေန႔ ျဖစ္ကို ျဖစ္ရမယ္။
No comments:
Post a Comment